Eski Eserler

Cinnet Çarşısı

sen vakitsiz leylâ parmakları en uzun

ben çoktan mecnûn bir cinnet çarşısında

kırıldı ilkyaz penceresi ruhumuzun

şimdi bütün şarkılar kendi dünyasında

sevdâ demirlerken kıyısına sonsuzun

bülbül hâlâ tükenmeyen o ortaçağ yasında

arzuyu biçimleyen bir akdeniz mermeri

gülümser eski hüznün ara sokaklarından

gökte kanat seslerinin sustuğu günden beri

görünen mavi değil zaman aralıklarından

ne zaman başlayacak akşamın son seferi

gündüzler dökülüyor balıkçı ağlarından

yastıklarda unutulmuş saçının üç-beş teli

güzel meclislerinde güzelden daha nazlı

perdeleri indirir beyaz bir kadın eli

söylenmemiş bir sevdâdır odalarda gizli

masada yarım kalmış kadehlerin bedeli

bu zaman denizinde bütün aynalar tozlu

dokunur bakışımların birden değişir eşyâ

beyaz bir gül düşer geceye sarışınlığından

okşasam saçlarını rüyâ içinde rüyâ

soyun bir güzel güzelim bu gurbet kılığından

ben çoktan mecnûn sen vakitsiz leylâ

kurtar beni kurtar bu cinnet çarşısından     

________________________________________

Ä°ntihar

mübalağa yorgunum bu ölüm bâzârında

gözlerimin akında cesedim ışıldıyor

acım dirhem etmezken ağır geldim hayata

münzevi bir gecede direnmek de hayli zor

o halde ne yapmalı – yalnızlık yasaklanmış

elim kolum kelepçe her kapıda biri var

derken çözüldü büyü – kuşlar çığlık çığlığa

sesleniyorlar tekmil: bir bahardır intihar

kırık cam paslı bıçak denendi bileğimde

alkole batmış kanım süzüldü usul usul

dönüp baktım aynaya gözlerimde bir şenlik

benden cazip olamaz şimdi hiçbir istanbul

beşir fuad haklıymış hem sergey yesenin de

intihar bir ÅŸairi benimseyen tek kundak

damarımı terkeden tutsaklığım belki de

o ki rüyalarımı süsleyen kanlı dudak

biri hüznü ilâhi biri hüznü sipahi

aynı ümmetin tanrım iki bezgin ucu mu

bir su sessizliğiyle ön cebime damlayan

bir tür cinnet mi öksüz – yoksa hikmet burcu mu

dünyamızda kaç şair böyle vurdu kıyıya

ahmet oktay biliyor enis batur da öyle

ama ebcetle bile sığmıyorlar sayıya

sen söyle kalbim şimdi allah için sen söyle

"ölmek yenilik değil doğmak da öyle ama"

duyduğumda yesenin seni ne çok sevmiştim

sonra geceler boyu utançlarda küçülüp

o dipsiz cinnetlerde buluÅŸuruz demiÅŸtim

bir gün baktım cihâna mübalağa mürekkep

ve ölümle beslenen bir yumak sanki hayat

ne felsefe ne bilim asla dikiÅŸ tutmuyor

tükendi denilen can tükenip de gitmiyor

evet intihar haktır denemeyen alçaktır

bilseler ne yorgunum bu ölüm bâzârında

çekip gitmek erdemli – katlanmak zor geliyor

üstelik bekleyen çok ÅŸair var mezarında     

________________________________________

Ä°ren

Yaz-bir beyaz buluta dönmüşken hikayesi

dağılır ufkumuzda iri gözleri ve ince

parmakları / hangi sevdâlardır savrulan

ve hangi acılardır gündemde yaz-yaz

ÅŸimdi biraz akÅŸamlarda yorgun ve belki

bu yaz-unutulmuş şiirlere çıktığıdır

kalbimin / bir gecede sınırsız hasretlerle

dokunduÄŸu bir kilimdir bu yaz-

geçsin ve bırakmasın bir iz-bıktım

artık eski yazlardan ne kaldı ki geriye

düşer yüzün sulara de ki hüzün vaktidir

sarıldım dağlarına çiğdemlerden ne kaldı

yıkılmış köprülerim neden elekten geçer

ve neden ayrılıklar sabrımın bengisuyu

yanlış bir coğrafyada denizler biçiyorum

gelir gider gemiler-yarimin eski huyu

sonsuz bir serüven bu benimkisi

bütün yalnızlıklarda kuÅŸkusuz geçerlidir 

Sefa Kaplan

1 Şubat 1956’da Çorum’da doğdu.

Çocukluğu ve gençliği Samsun, Konya, Urfa ve Ankara’da geçti.

Gazi Eğitim Enstitüsü Türkçe Bölümü’nü bitirdi.

İstanbul Üniv. Edebiyat Fak. Türkoloji Bölümü’nü son sınıfta bıraktı.

Bir süre Edebiyat ve Türkçe öğretmenliği yaptıktan sonra gazeteciliğe başladı.

"Nokta" ve "Aktüel" dergilerinin de aralarında bulunduğu pek çok yayın organında görev yaptı.

1995-2000 yılları arasında Londra’da yaşadı.

İnsan Bir Yalnızlıktır ile 1990 Behçet Necatigil Şiir Ödülü aldı.

Eserleri:

Yahya Kemal Seçkisi (seçki, 1995),

Tarih Tereddütten İbarettir (gazeteci-yazar yazıları, 1990),

Kemal Derviş - Bir "Kurtarıcı" Öyküsü (biyografi, 2001).

Şiir Kitapları:

Sürgün Sevdaları (1984)

İnsan Bir Yalnızlıktır (1990)

Seferberlik Åžiirleri (1994)

Disconnectus Erectus - 2 + 1 (1995)