Eski Eserler

Kış Bahçeleri

Dinmiş denizin şarkisi, rüzgar uyumakta,
Rihtim boyu sonsuz bir üzüntüyle karalti
Körfez düşünür, Kanlica mahzundur uzakta,
Mazi gibi sislenmiş Emirgan Çinaralti.
Can verdi kışın sundugu taslarla zehirden
Her gonca kızıl bir gül açarken yolumuzda,
Üstündeki son dallar agarmiş diye birden
Pas tuttu nihayet sularin rengi havuzda.

Yerlerde gezen hatıralar var korulukta;
Yapraklar, atilmiÅŸ nice mektuplara eÅŸtir.
Mehtaba çalan sapsarı benziyle ufukta,
Binlerce dalın verdigi tek meyva güneştir.

İçlenme tabiattaki yekpare kederden,
Yas tutma dagılmış diye kuşlarla çiçekler.
Onlar dönecektir yine gittikleri yerden,
Onlarla giden günlerimiz dönmeyecektir.